dryfować
Czy śmierć umie tańczyć? O tym czy Sylwia S. zna się na tańcu malując. // tekst: Natalia Ledzianowska
Wchodzę do pracowni 202. Podchodzę do okna, by przewietrzyć salę przed pracą. Potem siadam na krześle i jakby nie wiem co robić. Może coś mi wieje po plecach? Coś mi przeszkadza. (…) Jakbym wchodziła pod prysznic w “Psychozie”. Odwracam się i …
Przeniesiona do czarno-białego świata, widzę jakąś ‘rękę’. Rękę? Hmmmm. Nie. No tak serio to widzę 3 prace wykonane węglem na papierze. Taka oczywista para – węgiel i papier, a urzeka, klasycznie rozbrzmiewa w mojej pustawej pracowni i pustawej porannej świadomości. Dynamicznie ‘podaje rękę’ – zaczyna grę. (…) Widzę te brudne biele niedopranego kołnierzyka uzyskane przy pomocy gumki chlebowej, tworzące urocze pofałdowania, jak kratery na księżycu. Jest w tym coś groteskowego, rozrywkowego, jak dobra powieść przygodowa, serial. Twardowski uciekłby sobie na taki księżyc.
Wyobraźcie sobie mnie na danceflorze, samą w prawie ciemności. Mnie, która właśnie zauważa nikłe, dotykające smugi światła. Wokoło popychająca do reakcji adrenalina. Oczy poruszają się po liniach i zatrzymują, wirując w plamach światła. Źrenice w ciemności się rozszerzają, tworząc czarne dziury, takie same, jak na węglowych rysunkach Sylwii. W takim stanie podekscytowania i przełamania własnego lęku, odwrotu od ucieczki zaczyna się tańczyć z tym, co nas przeraża. (…)
W pułapce odkrywanej rzeczywistości – świata unaocznionego widzowi przez Sylwię S. jestem jak w zasadzce kadru Hitchcocka. (…) Wciąga nas jak wir brudnej wody do podświadomości. Gdy ośmielimy się nie utonąć w tych czarnych oceanach S. zaczniemy dryfować z nadzieją.(…)
