Film jest oparty na wspaniałej powieści Tarjei Vesaas „Ptaki”. Akcja rozgrywa się w wiejskim otoczeniu. Tę bliskość z naturą najlepiej widać u głównego bohatera, Mateusza, który czasami wydaje się mieć silniejszą więź ze swoim ulubionym ptakiem niż z krewnymi. Dla niego, kontemplacja przyrody i codzienny kontakt z nią stanowią autentyczną treść życia. Film jest bardzo poetycki dzięki niesamowicie dopasowanej do obrazu, nastrojowej muzyce i doskonałym zdjęciom. Ogromna głębia psychiczna bohaterów jest również bardzo mocną stroną.

czapla siwa

W filmie Witolda Leszczyńskiego pt “Konopielka”, główna postać (Kaziuk) dowiaduje się, że jeśli kobieta będzie dominować w seksie, to świat się nie skończy. Chociaż tajemnicza nauczycielka, która przybyła do wsi, wszystkim mieszkańcom kojarzy się z wcieleniem Konopielki (mitycznej postaci, która pilnuje pól konopi i zabija każdego, kto się do nich zbliży), to dzięki niej Kaziuk znajduje odwagę do kwestionowania tak zwanych “prawd odwiecznych”

Praca jest dyptykiem. Czapla siwa obserwuje scenę z płótna obok. Uważam tego ptaka za niezwykle wyjątkowego – jest to nie tylko jedno z bardzo rzadkich zwierząt, które może jeść węże, ale ma też wiele interesujących przedstawień. W tym kontekście bardzo interesujące jest wcielenie z mitologii greckiej. W filmach Leszczyńskiego, przenikają się postacie (Kaziuka widzimy później jak rozbija drewniane stoły podczas potańcówki w “Siekierezadzie”). W przypadku moich prac, zwierzęta są tymi, które przenikają.

Co pozostaje tłumowi, kiedy nie ma logicznych argumentów?

Jeden z mieszkańców wioski chce wprowadzić ogromne usprawnienie, które zaoszczędzi wszystkim wielu godzin pracy, ale jest wbrew wielowiekowej tradycji.

„Idący zaś szedł i to wszystko. Nic poza tym. Był tylko ruchem, ruchomym punktem, ruchomą kreską na drodze. Nawiedzony był tym rzadkim szczęśliwym czasem niemyślenia. Ta fala błoga, ten obłok biały miękki i w środku pusty napłynął na idącego. Zimny bo zimny wiatr owiewał wiecznie rozgorączkowany rozpalony rozbuchany żarem łeb. Idący to czuł i tylko to. Było tak jakby dmuchający wiatr wciskał z powrotem na miejsce próbujące się wydostać z głowy myśli. Albo jeszcze dokładniej: było tak, jakby idący szedł bez głowy, jakby ją sobie zdjął i trzymał pod pachą albo schował do worka, co go niósł na plecach. O, piękne, piękne wakacje bezmyślności wielkiej zupełnej. Błogosławiony odpoczynek od piekła i piekielnego raju myślenia. Błogosławiona bezmyślności młoda zdrowa wdowa”. /E.Stachura “Siekierezadzie”/