Cierpliwa obojętność

Inspiracją do stworzenia cyklu było przebywanie na terenach leśnych, które były świadkami tragicznych zdarzeń. Byłe obozy zagłady, miejsca zbiorowych pochówków, łemkowskie wsie, których ludność została wycięta w pień. Na wszystkie te tereny, powoli wchodzi natura zakrywając ślady. W słoneczny, sierpniowy dzień, las brzmi tam tak pięknie, a ja przeżywam to wewnętrzne rozdarcie, świadoma historii tych miejsc. Nieskończone piękno przyrody ściąga umysł na manowce ale widok niewinnie wyglądających resztek murów czy przegniłego, drewnianego krzyża każe powrócić na twardą ziemię. Nie mogę malować chmury myślenia Sobiborze. A jednak drzewa kuszą żeby się zatracić w radości życia. Rozdźwięk jest bolesny - nawet trawa kłuje bardziej.

Cyklem składa się z dwunastu prac poziomych na papierze, trzech pionowych grafik oraz obrazu na płótnie. Krajobrazy powstały przez rysowanie na fotografiach, skanowanie, edytowanie, drukowanie, ponowne rysowanie i malowanie etc… Ten palimpsest powstawał, jak warstwy gleby w lesie.

Napięcie. Nie chodzi mi o strach czy odrazy. Lekki niepokój, że może nie wszystko jest takie, jak nam się wydaje.

Ty masz mnie za głupią dzikuskę. // tekst: Natalia Ledzianowska

O tym, co przyjdzie oraz zakryje twoje zbrodnie i osiągnięcia, czyli co łączy Terrence’a Malicka i Sylwię Solak

Cykl „Przyjdzie i zakryje Twoje zbrodnie i osiągnięcia” to przedstawienie kilkunastu wizerunków natury. Każdy z nich to mieszanka uwodzicielskiego piękna i strachu. Nie wiadomo,czy są bardziej miejscem narodzin,czy śmierci. Malick to reżyser,który jest wyczulony na subtelną formę,tak samo zresztą jak Solak, która niczym zręczny operator potrafi uchwycić moment, w którym światło epicko opowiada historię o naturze. Takie podejście sprawia, że widz przed obrazem jest pobudzony i jednocześnie zdaje sobie sprawę, iż jest w tym coś ważnego, że należy być uważnym, niczym wykonując jakiś rytuał. Pomiędzy pniami drzew na pracach Solak prześwituje migające światło. Każdy z nich to mieszanka uwodzicielskiego piękna i strachu. Nie wiadomo, czy są bardziej miejscem narodzin, czy śmierci. Malick to reżyser, który jest wyczulony na subtelną formę, tak samo zresztą jak Solak, która niczym zręczny operator potrafi uchwycić moment, w którym światło epicko opowiada historię o naturze. Takie podejście sprawia, że widz przed obrazem jest pobudzony i jednocześnie zdaje sobie sprawę, iż jest w tym coś ważnego, że należy być uważnym niczym, wykonując jakiś rytuał. Pomiędzy pniami drzew na pracach Solak prześwituje migające światło, podobnie jak przez witraże w katedrach gotyckich. . Źdźbła trawy, próchniejące gałęzie i liście pochodzące ze świata materii mają ideowy, niemalże duchowy wydźwięk. Podobnie jak u Malicka. W „Podróży do Nowej Ziemi” zaczyna swój film od słów: “Chodź duchu, pomóż nam śpiewać opowieść o naszej ziemi, jesteś naszą matką, my, twoim polem kukurydzy, wyrastamy z twojej duszy.”

czytaj całość